Praca komornika obfituje w wiele ciekawych przypadków, zarówno jeżeli chodzi o fakty, jak i o przepisy prawa. Komornik styka się w swojej pracy z przekrojem całego społeczeństwa. W działalności komorniczej zdarzają się różne „sztuczki” dłużników mającym na celu uniknięcia zapłaty należności zasądzonych orzeczeniami sądów. Klasycznym przykładem jest wykorzystanie instytucji alimentów, w związku z treścią art. 1025 K.p.c. tj. pierwszeństwem zaspokojenia uprzywilejowanego wierzyciela alimentacyjnego przed innymi wierzycielami egzekwującymi. Dłużnik, mający problemy z bieżącym płaceniem swoich rachunków i faktur (dotyczy to w przeważającej mierze osób prowadzących działalność gospodarczą) umawia się ze swoją małżonką o to, ażeby ona jako powód wystąpiła z pozwem do Sądu o zasądzenie alimentów na jej rzecz. W postępowaniu rozpoznawczym przed Sądem najczęściej strony zawierają ugodę co do alimentów i ich wysokości. Zmowa ta ma miejsce przeważnie, kiedy dłużnik ma majątek w postaci wierzytelności wynagrodzenia za pracę lub świadczenia emerytalno-rentowego z ZUS, MSWiA, KRUS. Wysokość alimentów ustalona przez umawiające się strony wynosi 60% wynagrodzenia za pracę lub świadczenia emerytalno-rentowego co wynika z przepisów dotyczących maksymalnych dopuszczalnych potrąceń (ustawowe ograniczenie egzekucji sądowej). Następnie małżonek dłużnika udaje się do komornika sądowego, gdzie składa wniosek egzekucyjny o wyegzekwowanie alimentów a komornik sądowy, prowadząc postępowanie egzekucyjne, przekazuje wyegzekwowane środki pieniężne wierzycielowi - małżonkowi dłużnika. Małżonkowie ci faktycznie prowadzą wspólne gospodarstwo domowe i przeważnie razem zamieszkują pod jednym adresem. Jeżeli komornik sądowy ma poważne wątpliwości, czy tytuł odpowiada prawdzie i czy w jego ocenie istnieją ważne poszlaki działania w zmowie może w trybie art. 59 K.p.c. w związku z art. 13 § 2 K.p.c. zawiadomić prokuratora o toczącym się postępowaniu egzekucyjnym. Prokurator może, korzystając ze swoich uprawnień zgłosić swój udział w postępowaniu egzekucyjnym i jeśli uzna, że istnieją ku temu przesłanki, wystąpić w trybie art. 840 K.p.c. z powództwem przeciwegzekucyjnym lub powództwem o pozbawienie klauzuli wykonalności tytułu wykonawczego.

Fundusz alimentacyjny został utworzony w 1974 roku na podstawie ustawy z dnia 18.07.1974 r. o funduszu alimentacyjnym. Celem ustawy było kredytowanie przez Skarb Państwa zasądzonych przez sąd alimentów od dłużników, którzy nie płacą alimentów na bieżąco. Alimenty wypłacane przez Skarb Państwa za pośrednictwem Funduszu Alimentacyjnego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych były i są ściągane pod przymusem Państwa Polskiego przez komorników sądowych. Ustawa powyższa miała na celu polepszenie sytuacji socjalnej dzieci alimentowanych. Była to jedna z reform I Sekretarza Komitetu Centralnego PZPR towarzysza Edwarda Gierka, Jak powiedział żartobliwie nieżyjący już komornik sądowy z Torunia "Panie (matki alimentowanych dzieci) powinny za to postawić pomnik Gierkowi". Na przestrzeni tych pięćdziesięciu lat fundusz alimentacyjny ulegał zmianom i aktualnie Fundusz Alimentacyjny ZUS jest w likwidacji, jednakże zaległe kwoty zasądzone w trakcie istnienia funduszu są ściągane przez komorników sądowych i przekazywane do funduszu alimentacyjnego ZUS w Olsztynie. Natomiast bieżące alimenty za niepłacących dłużników są wypłacane przez gminy a następnie ściągane przez komorników sądowych. Reasumując przez te pięćdziesiąt lat kredytowanie przez państwo niepłacących alimentów dłużników, sprawdziło się, choć koszt kredytowania de facto ponoszą podatnicy. Dłużnicy alimentacyjni są ścigani przez komorników sądowych tak długo, aż spłacą swoje zaległości alimentacyjne chyba, że zejdą z tego świata. Jako ciekawostkę mogę podać, iż najstarsza sprawa alimentacyjna w mojej kancelarii toczy się od 1980 roku, a więc prawie 44 lata. Zgodnie z procedurą sprawy alimentacyjne nie mogą być umorzone z powodu bezskuteczności egzekucji. Główne przyczyny bezskuteczności egzekucji sądowej to: ucieczka za granicę, przejście do szarej strefy, praca na czarno, prowadzenie działalności gospodarczej przez dłużników na osoby trzecie tzw. figurantów, słupy, bieda, pasożytniczy tryb życia.